Terug naar de menselijke maat
Yvonne de Jong en Paul van den Heuvel startten hun Driestoomhuis Yoko in Katwijk bij Cuijk in 2009. ‘Een Yoko is een Indonesisch beeldje, dat staat voor ‘elkaar beschermen en voor elkaar zorgen’. Natuurlijk hebben wij een Yoko in huis. Het beeldje geeft precies aan waar we voor staan’, vertelt Yvonne, ‘maar we zijn niet over één nacht ijs gegaan’.
De kwetsbaarheid van kinderen
Ze vervolgt: ‘We kregen onze eerste zoon al op jonge leeftijd en hij bleek ernstige
epilepsie te hebben. Dat maakte ons sterk bewust van de kwetsbaarheid van kinderen. Onze ideeën over een eigen gezinshuis ontstonden toen al, maar we waren er als midden-twintigers nog niet klaar voor. We zijn allebei eerst gaan werken. Ik ging aan de slag als ergotherapeut en Paul werkte op de Radboud Universiteit als milieukundige. Maar het bleef kriebelen. Toen onze tweede zoon wat ouder was, zijn we in 2006 serieus gaan kijken naar de mogelijkheden voor een gezinshuis. Eén ding wisten we zeker; we wilden dat de beschikbare middelen werden ingezet voor het kind, niet voor het financieren van nodeloze overhead. We wilden ook de ruimte om een eigen pedagogisch klimaat te kunnen scheppen, waarin wij en de kinderen tot ontwikkeling konden komen. We hadden zo veel mogelijk een gezinssituatie voor ogen, waar kinderen echt thuis kunnen komen.’
Mooi aan Johan was dat hij terug wilde naar de menselijke maat. In een instelling leven kinderen veelal met een leiding die elke acht uur wisselt. Johan had kleinschaliger zorg voor ogen en wist hoe hij dat wilde aanpakken. Hij was daarin een echte visionair en al snel bleek dat wij zijn visie deelden
Met ministapjes vooruit
‘In april 2009 zijn we gestart’, vervolgt Yvonne. ‘De eerste vier tot vijf jaar hadden we vijf kinderen in huis. Het waren licht verstandelijk gehandicapte (LVG-) kinderen met hechtingsstoornissen, ADHD en sociale aanpassingsproblemen. Een complexe groep om mee te werken, want wat wij normaal vinden is voor veel kinderen met deze achtergrond heel anders. Mensen hebben geen idee van de werkelijkheid. Er is agressie, er zijn kinderen zonder dag- en nachtritme en nog veel meer. We hebben niet alleen beiden extra onderwijs gevolgd om beter aan de behoeften van onze kinderen tegemoet te kunnen komen; we hebben in de loop der tijd ook onze eigen aanpak ontwikkeld. Met veel geduld en creativiteit kijken we hoe we ze verder kunnen helpen. Bij ons zijn ze 24/7 en we kennen ze door en door. Ze worden gezien, ze horen erbij. Het is echt met ministapjes gegaan, maar langzaam zijn we een echt gezin geworden, met veel mooie momenten. Dat doen we door duidelijk te zijn en sfeer te creëren. We leren ook van elkaar. Als kinderen goed gedrag van anderen zien, kunnen ze dat kopiëren. Wij bieden regelmaat en structuur, waardoor kinderen niet steeds opnieuw de strijd aan hoeven te gaan.’
Gezinsleven als leerschool voor het leven
‘Ons motto is: ‘zo normaal mogelijk en specifiek waar nodig’, vult Paul aan. ‘We
willen een voorbeeld zijn waartoe ze zich kunnen verhouden. Net als in een gewoon gezin koken we zelf, doen we het tuinonderhoud en gaan we met ze op vakantie. De kinderen helpen mee met afwassen en vouwen zelf hun was op. Voor hen zijn dit normale bezigheden geworden die bij het gezinsleven horen. Ze krijgen vaardigheden mee, die ze nodig hebben voor hun latere leven. Het gezinsleven als leerschool voor het leven, dat had ook Johan voor ogen.’
Ons motto is: ‘zo normaal mogelijk en specifiek waar nodig.’ Ze krijgen vaardigheden mee, die ze nodig hebben voor hun latere leven. Het gezinsleven als leerschool voor het leven, dat had ook Johan voor ogen
Interview met Yvonne de Jong en Paul van den heuvel van Driestroomhuis Yoko uit het boek: 'Johan Emons, een man met een missie. De ontwikkelingen van de franchise bij Driestroom'.
